Column Vincent van Rossem: Schiphol

Maar intussen heeft het Coronavirus heel Europa voor de tweede keer lam gelegd. Dat belooft niet veel goeds voor de nabije toekomst. En het is de vraag wat voor vaccin er gaat komen. Bejaarden krijgen in Nederland elk jaar een gratis griepprik, die echter helemaal niet gegarandeerd afrekent met het risico om griep te krijgen. Het griepvirus is een snel muterend monster dat telkens weer in een andere gedaante de kop op steekt.

Het is natuurlijk de primaire taak van politici om de moed erin te houden. Maakt u zich geen zorgen, wij nemen verstandige maatregelen en dan zal alles binnen afzienbare tijd weer als vanouds zijn. De acute problemen van de Coronacrisis hebben de klimaatcrisis naar de achtergrond verdrongen. Dat is jammer, want de symptomen van de Coronacrisis geven een beetje aan hoe het leven gaat worden wanneer de opwarming van onze planeet daadwerkelijk gestopt moet worden.

Dan is zoiets als Schiphol natuurlijk ondenkbaar. Zoals de slavenhandel voor ons ondenkbaar is geworden. Hoe is het mogelijk, zullen mijn achterkleinkinderen tegen elkaar zeggen, dat de mensen zo dom waren. Al die volstrekt onnodige vliegreizen, winkelen in New York, wandelen in de Andes, een voetbalwedstrijd in Spanje, sowieso, al dat reizen is nergens goed voor. Ook de elektrische auto is natuurlijk geen oplossing, de enige oplossing is thuis blijven. Nog afgezien van de sociale ravage die het aanricht zijn ook de uitwassen van het internetverkeer energie verslindende verspillers. Facebook is misschien wel de ergste vijand van onze beschaving.

Onze regering houdt nu Schiphol en de KLM krampachtig overeind, in de hoop dat alles in 2025 weer normaal zal zijn. Maar wat is normaal? Wolkenkrabbers in de woestijn? Zelfs op Manhattan is het een vorm van waanzin. Het eindeloze gehang op terrassen, de openbare ruimte in Nederland staat helemaal vol met terrassen, de horeca is een economisch waterhoofd geworden. Dat is welvaart, natuurlijk, ook Jan met de pet kan zich eindelijk laten bedienen, maar het is broze welvaart, zonder toekomstperspectief. En in Coronatijd blijkt ook hoe kwetsbaar die economie van het feestvieren is.

Ik heb natuurlijk makkelijk praten, geboren in 1950, heel sober opgevoed in een wereld zonder plastic, zonder auto’s en uiteraard zonder vliegreizen naar vakantielanden. Er was zelfs geen televisie. Er was eigenlijk niets. Maar achteraf beschouwd was er natuurlijk rust, een zee van tijd, dat is ook een luxe. Onze ouders waren niet eeuwig aan het werk om de hypotheek te betalen en ze keken niet alsmaar op hun telefoon.