Simon Mamahit: Het is er allemaal al

Stadsdichter van Nijmegen Simon Mamahit vatte het NRP-congres (On)benut Potentieel op 7 november samen in een spoken word voordracht:

 

“Het is er allemaal al, we moeten het alleen nog weten te vinden. 

Van de middelen naar de mensen en de kwestie van willen.  

Echt willen, niet spreadsheet jaarverslag inleveren en weer verder met leven. 

Echt willen, vanbinnen.  

 

Gegijzeld in het heden. ‘The deer in the headlights’ bestaat alleen omdat wij de auto creëerden.  

In dit leven zijn een paar dingen zeker: dat is dat het vaker tien voor twaalf is dan half zeven. 

Dat de krabben in de natuur nooit in emmers belanden. 

Iemand heeft ze in die emmers gezet, daarom trekken ze elkaar naar beneden. 

 

Dat is niet wat we bedoelen met biobased isoleren. 

Eerder collectiviseren is één voor velen maar van allen een beetje.  

Liberté, Fraternité en de derde ben ik voor het gemak even vergeten. 

Ik ben niet ‘Paris Proof’ maar ik ben bereid om te leren. 

Ik ben bereid bij te dragen en te sjouwen,  

Tegen intuïtie in leg ik daarom de steen van het niet-bouwen.  

 

Dingen behouden en restaureren.

Zo erven we wat goed is. 

Zo zien we dat bouwen beter is dan sloop, 

en dat ontwerpen onderzoek is.  

 

Het is er allemaal al, we moeten het alleen nog weten te vinden.  

De middelen zijn er al, maar zijn we bereid deze te ontginnen?  

Ontginnen? Of rehabiliteren, amélioreren.  

Excuseer mijn Frans maar in de Japanse kunst van kintsugi 

pogen ze met een legering van goud gebroken vazen te repareren. 

Zonder een raamwerk van universele patronen te identificeren 

gewoon, zitten en proberen. 

Zo worden die fasen, vazen waar we onze bloemen in kunnen etaleren. 

 

Zo wordt de massa massief want in gelul kunnen we niet leven.  

Op zoek naar de vleesgeworden, leeg-bewoonde wezenlijke lege ruimte.  

Het is er allemaal al, van de binnentuin tot de tuin op het zuiden.  

 

De mensen zijn er al, we moeten ze alleen nog weten te vinden. 

van de onderbuik tot de kruin, je kan niet buiten je context ontwikkelen. 

Als de context mensen tegen elkaar opzet, 

kunnen we allemaal ontzet gaan doen. 

In het concert van Nederlander zijn, 

heeft toch iedereen een stem? 

 

We bezingen samen dit land, de toon verandert constant. 

Net als volwassenheid heb je eigenlijk vrij weinig echt in de hand. 

Behalve een wil en een intentie,  

een continue belofte om van de gevonden potentie, 

iets echts te maken. 

Leefbaar.  

 

Zoals in Siena,  

Geen pleinvrees maar ‘mijn space’. 

En gewoon luisteren naar wie een steuntje in de rug nodig heeft.  

Jij en ik zijn het systeem.

Van ‘killing in the name’ tot Oprah op het congres van het NRP.  

Zekerheid van bestaan wat zo kan blijven, 

dan pas praten we over meetbare cijfers. 

Rechtvaardigheid is het eerste wat in gevaar lijkt, 

als de ruggengraten gemaakt van bananen zijn.  

Een wil zal er vast al jaren zijn. 

 

Nu is het tijd om die niet alleen te behouden, 

maar te transformeren in iets waar we op kunnen bouwen.  

We staan op de schouders van reuzen, 

die ook stonden voor moeilijke keuzes. 

 

Zodra je ziet dat het er allemaal is, 

zijn sociale opgave niet langer hindernis maar katalyst 

Zodra je ziet dat het er allemaal is, 

zijn behoud en transformatie, überhaupt geen vraag meer. 

Ze zijn de logische conclusie aan het eind van de premisse, 

dat alles er al is. 

 

Het is in essentie een kwestie van willen. 

Daarmee niet gezegd dat het makkelijk is. 

‘It takes a village’, en ‘a house is not a home’. 

Maar je kantoor misschien wel,  

want die staat er al gewoon.”

 

Foto: Abel Ponger